2019 - But until then it's estrangement

But until then it’s estrangement is een beeldend werk dat ontstond vanuit een innerlijke behoefte tot reflectie op onze verhouding tot het landschap, de cultuur, de ander – en onszelf.

Voor de groepsexpositie van Stichting Kunstenlandschap (2019) maakte ik elf keramieken koppen, elk geglazuurd in een andere groentint. Ze zijn opgehangen aan houten balken — als markeringen in het landschap, als wachters, als stille gezichten tussen bomen, in open ruimte.

Elke kop is anders, en toch vormen ze samen een groep: een zwijgend koor van mensen die zich ergens tussen de wereld en zichzelf bevinden. De kleur groen verwijst naar natuur, maar ook naar camouflage, algen, vervaging, terugtrekking — en misschien ook naar een diep verlangen naar herverbinding.

Het werk wordt gevoed door gedachten en citaten van o.a. Ton Lemaire, Henri-Frédéric Amiel, Leonardo da Vinci, en Serj Tankian. Hun woorden over landschap, mens en verantwoordelijkheid vormen het filosofisch fundament onder dit werk:

“Un paysage est un état d’âme.” – Amiel
“De harmonie tussen mens en omgeving raakt verbroken.” – Van Beusekom
“We are here to nurture our planet, not fucking destroy it.” – Tankian

De koppen hangen letterlijk in de ruimte. Ze rusten niet. Als wezens die zoeken naar richting, naar heroriëntatie, of naar het juiste moment om terug te keren naar iets wat ooit vanzelfsprekend was: verbondenheid met landschap, met omgeving, met elkaar.

But until then... it’s estrangement.