2024 - Hengelo 'Eco City' in de openbare ruimte

Deze sculptuur ontstond uit een verlangen dat al lang in mij leeft. Als puber raakte ik gefascineerd door de visionaire werken van de gebroeders Das — bouwkundig ontwerpers, illustratoren, futurologen. Hun helder getekende toekomstdromen grepen me bij de keel: logisch, groots én vervreemdend. Nog steeds verbaast het me hoe tergend langzaam we onze wereld aanpassen aan wat zij toen al voorzagen.

Later raakte ik diep onder de indruk van Ton Lemaire, cultuurfilosoof en natuurliefhebber. Zijn beschouwingen over mens, landschap en leefomgeving nestelden zich onder mijn huid.

Wat mij bezighoudt, is deze paradox:
Iedereen weet hoe het paradijs eruitziet — veel groen, dieren, rust, verbondenheid. En toch bouwen we betonnen dozen: grijs, hard, afstandelijk. De natuur, ooit onze bedding, is verworden tot groenstroken tussen parkeerplaatsen.

In deze sculptuur — gemaakt van cement, hout, metaal en twee kunststof eieren — zoek ik, niet gehinderd door formele bouwkundige kennis, naar een alternatieve weg. Een beeld dat uitnodigt tot dromen:
Wat als we vriendelijker konden leven? Wat als onze omgeving zacht, poëtisch en verbonden was met de natuur?

De twee eieren verwijzen naar oorsprong, broedplek, potentieel. Ze zijn synthetisch, maar symboliseren hoop. De ruwe materialen geven het werk fysieke stevigheid, maar de vormentaal wil iets zachts, ontvankelijks oproepen — een poëtisch bouwsel voor een toekomst die nog mag ontstaan.

Deze sculptuur was te zien in de openbare ruimte van Hengelo, als onderdeel van een groepsexpositie van Stichting Heartpool, waar kunst en publieke ruimte elkaar tijdelijk en tastbaar ontmoeten.